«بی سرنوشتی»؛ این آخرین کلمه ای است که در رمان « بیکران تنهایی » آمده. کلمه ای که معلم این رمان، بعد از سال ها خون دل خوردن برای عنوان کتابش برگزیده است. به راستی خوشبختی و راه های رسیدن به آن چیست؟ مال و ثروت؟ قدرت؟ فعالیت سیاسی؟ کار فرهنگی؟ تحصیل و تدریس؟ و یا عشق؟ چه کسی می تواند بگوید هر کدام از این راه ها می تواند ما را به سرنوشتی که رویایش را در سر می پرورانیم، سوق دهد؟